1990 Diessen Leontien van Moorsel klasse apart in Omloop van 't Molenheike

(door Piet Gijsbers, foto Gerard Wolfs)

Leontien van Moorsel wint de 4de etappe in 't Molenheike vóór Phyllis Hines uit de Verenigde Staten op 20 mei 1990. De renster uit Boekel heeft in die rit voorsprong genomen met Petra de Bruin (Langeraar), Phyllis Hines (USA) en Sarah Neil uit Canada

Met Leontien van Moorsel kan de wielervereniging Diessen in mei 1990 een imposante naam toevoegen aan de erelijst van de Omloop van ’t Molenheike. De pas 20-jarige renster trekt zich weinig aan van de reputatie van tegenstanders als olympisch kampioene Monique Knol, de Amerikaanse Phyllis Hines en tijdritspecialiste Kelly-Ann Way uit Canada. In de afsluitende tijdrit, de vijfde etappe op ’t Molenheike, laat de renster uit Boekel iedereen verstaan dat niemand als haar de blauwe leiderstrui toekomt. Met een gemiddelde snelheid van ruim 44 kilometer per uur toont de jonge brunette zich duidelijk de sterkste van het veld, haar 16e seizoenzege!

Drie dagen op rij wordt er prachtige sport opgedist in Diessen en verre omgeving. In de ploegentijdrit zijn de Amerikaantjes van de Zeeuwse ploegleider Rinus Verboom onze nationale selectieploeg over ruim 16 kilometer nog achttien seconden te snel af. De Zweedse en Canadese rensters, voorheen te kloppen tegenstandsters in deze discipline, moeten nog meer tijd prijs geven. In de tweede etappe buit Monique Knol haar sprintsnelheid uit tegen lastige concurrenten als Leontien van Moorsel, Petra Groen, Ina-Yoko Teutenberg en Petra Grimbergen. De lange derde etappe door de Kempen lijkt een tijd lang voor een schifting te gaan zorgen. Van het ontsnapte kwartet Petra de Bruin, Cora Westland, Bunki Bunkaitis en Sarah Neil behoudt alleen eerstgenoemde een minimale voorsprong aan de eindstreep in Diessen, zodat het leiderstricot in het bezit van Monique Knol blijft.

De zondagochtendetappe geeft aan de driedaagse een beslissende wending. Weer is Petra de Bruin present vooraan als na een spervuur aan demarrages vier rensters afstand nemen van de rest. Ook Sarah Neil uit Canada is er opnieuw bij, nu in het gezelschap van de Amerikaanse Phyllis Hines en jawel, Leontien van Moorsel die haar kans ruikt om in haar eigen Brabantse land op kop te komen. Met de zege in die vierde etappe gelukt haar dat ook. Daarna volstaat het voor de jonge Boekelse om respectievelijk acht en vijftien tellen voor te blijven op Hines en De Bruin in de afsluitende individuele tijdrit. Maar doe dat maar eens als de 28-jarige Amerikaanse van haar ambities in die tijdrit aan de microfoon van wedstrijdspeaker Rien van Horik alleen maar prijs geeft dat zij niet houdt van woorden maar van daden! Geen beletsel voor ‘Tinus’ om ondanks zere benen de allerbeste Molenheike tijd op de klokken te brengen, waarmee niet alleen de eindzege haar deel wordt, maar zij ook op punten Monique Knol aftroeft. Aan het slot van de vijf etappes is de jury het er unaniem over eens dat Petra de Bruin met haar tweedaagse aanvallende rijden de Toon Donkers prijs voor de strijdlust toekomt. Een eervolle beloning voor de tweevoudige winnares van ’t Molenheike in 1985 en 1986.

1994 Diessen

AMEV Ladies Trophy vervangt Omloop van ‘t Molenheike

Deirdre Demet (USA) wint vierde etappe in 1994 (Foto Gerard Wolfs)

Niet een renster van de Nederlandse oranje selectie maar Monica Valvik uit Noorwegen schrijft in 1994 de Internationale AMEV Trophy in het kader van de wereldbeker op haar naam. Na twaalf jaar als Omloop ’t Molenheike op de wielerkalender te hebben gestaan, is de etappekoers vanuit Diessen van naam veranderd. De 23-jarige Noorse renster toont zich daarmee de beste van een sterk deelneemstersveld dat wordt aangevoerd door wegwereldkampioene Leontien van Moorsel, baanwereldkampioene puntenkoers Ingrid Haringa, beiden uit eigen land, en Olympisch kampioene Kathy Watt uit Australië. Voor Nederland staan ook Monique Knol, Lenie Dijkstra, Danielle Overgaag en de coming ladies Elsbeth Vink en Yvonne Brunen aan de start. Uit de Verenigde Staten is er tegenstand van Alison Dunlap en Julie Young. De Russinnen Samokavalova en Bubenkova doen mee voor de volle winst evenals de Franse rensters Marion Clignet en Cecile Odin. Heidi van de Vijver voert de Belgische ploeg aan en tegenstand komt er ook nog uit Canada (Sue Palmer en Linda Jackson), Zweden (Marie Holjer en de jonge Susanne Ljunskog), Italië (Nada Christofoli), Denemarken en Zwitserland. Kortom: een renstersveld om van te smullen. Ingrid Haringa, in 1993 eindwinnares in Diessen, moet zich nu tevreden stellen met de proloog-puntenkoers zege in Tilburg vóór Svetlana Samokovalova en Monica Valvik. De jonge boerendochter uit Swifterbant in de oostelijke Flevopolder Yvonne Brunen zegeviert in de tweede etappe door Julie Young en Monica Valvik achter zich te houden. Valvik triomfeert in de langste etappe op zaterdagavond vóór Marie Holjer en Monique Knol. Deirdre Demet (USA) klopt op zondagmorgen vluchtgenote Catherine Reardon (Australië). En in de afsluitende individuele tijdrit stelt Monica Valvik orde op zaken door een zege door respectievelijk Holjer, Clignet, Young, Samokovalova en Watt een aantal seconden aan de broek te smeren. Na vijf etappes blijkt dus Monica Valvik, eerder ook al zeven dagen aan de leiding in de Ronde van de Franse Aude, de sterkste van het veld. Op het eindpodium wordt zij geflankeerd door Samokovalova en Young. De jonge moeder Valvik – zij heeft al een dochtertje van vier uit haar huwelijk met een discuswerper van de nationale Noorse ploeg – is na een korte onderbreking van haar wielercarrière weer helemaal terug aan de top. Yvonne Brunen klasseert zich in Diessen uiteindelijk als beste landgenote op de vierde plaats net buiten het podium.