1992 DIESSEN Omloop van 't Molenheide Nederlands grootste wielerevenement voor vrouwen

Bij de foto's:

Petra de Bruin kondigt tijdens de persconferentie in 1992 voor de microfoon van Rien van Horik aan dat de deelname aan 't Molenheike voor haar de laatste wordt. Zij heeft tot dan toe aan alle 10 voorgaande edities deelgenomen en mag daarom terecht als de 'Koningin van 't Molenheike' worden betiteld (Foto Persbureau Het Zuiden)

Drie organisatoren van de Omloop 't Molenheike: Antoon van Riel (op de voorgrond) en Cees Meijs (rechts) in het gezelschap van mede-organisator Ad Reijrink (Foto Jeroen Verhelst)

De Amerikaanse Jeanne Golay wint in 1992 de 3de etappe van 't Molenheike vóór haar landgenote Bunki Bankaitis (Foto Gerard Wolfs)

Bunki Bankaitis (USA) finisht in 1992 in de individuele tijdrit van 't Molenheike (Foto Harrie van Woerkum)

1992 DIESSEN Gastgezinnen een stevige basis bij Nederlands grootste vrouwenwielerevenement

Voor de 11e keer wordt de Omloop 't Molenheike in 1992 vanuit Diessen verreden. De wedstrijd is door de plaatselijke wielervereniging dit jaar uitgebouwd tot een vierdaags sportevenement. Topsport voor vrouwen. Want om te kunnen winnen moeten de deelneemsters over nogal wat kwaliteiten beschikken. Er wordt in ploegverband tegen het uurwerk gereden, er zijn een paar grote rondritten door de Kempen, 't Molenheike zelf is een keer plaats van handeling.  Ook daar kan het er spannen. En tenslotte wordt in een individuele tijdrit getoond wie de langste adem heeft. Om dat allemaal te kunnen is wel een heel speciale verzorging vereist. Maar ook daaraan ontbreekt het niet in Diessen. Een vijftigtal gastgezinnen zorgt voor een gastvrij onthaal van de wielrensters.

Antoon van Riel die na een zevenjarig voorzitterschap bij de wielervereniging Diessen nog steeds deel uitmaakt van het bestuur en Cees Meijs, ook al zeven jaar medebestuurder, weten ervan mee te praten. Van Riel herinnert zich nog hoe de eerste buitenlandse rensters in Diessen terecht kwamen. "De oprichter van onze wedstrijd Toon Donkers had vanuit het veldrijden contacten met Luxemburgers. Hij sliep wel eens bij hen en omgekeerd gebeurde dat ook wanneer die Luxemburgse renners in ons land aan wedstrijden deelnamen. Toen Toon 't Molenheike op touw zette nodigde hij een aantal Luxemburgse dames uit die bij de wielrennende familie Van Korven werden ingekwartierd. Al gauw groeide onze wedstrijd uit naar een tweedaagse. Er werd een Engelse ploeg uitgenodigd en van lieverlee nam het aantal buitenlandse deelneemsters toe."

Thuishaven

Aanvankelijk bood het bestuur van de Diessense wielervereniging de buitenlandse teams onderdak. Maar het internationale deelneemstersveld werd van steeds grotere omvang, zodat er gastgezinnen bij gezocht moesten worden. Nu is het zover dat er maar liefst vijftig tijdelijke 'thuishavens' voor de buitenlandse rensters zijn bij de 11e editie van 't Molenheike. Uiteraard een forse kostenbesparing voor de organisatie,  dat in de eerste plaats. De organisatoren weten maar al te goed dat hun Omloop nooit had kunnen uitgroeien tot wat die nu is als alle teams in hotels hadden moeten worden ondergebracht. Het financiële plaatje zou dan nog beduidend hoger liggen dan de 70.000 gulden die er jaarlijks al mee gemoeid zijn. "Nu krijgen de gastgezinnen wel een vergoeding per renster per nacht. Maar moesten we alle buitenlandse teams in hotels zetten, dan waren we zeker vijf keer zo duur uit als nu," zegt Cees Meijs. 

Deusone

Door de rensters en hun begeleidingsteams wordt het logement bij een gewoon gezin als bijzonder prettig ervaren. Jan Smulders, redacteur van het Diessense huis-aan-huis blad 'Deusone', brengt het als volgt onder woorden: "Het bijzondere voor de rensters is dat ze in Diessen een 'thuis' hebben. Ze zwerven wekenlang over de aardbol en verblijven vaak in weinig riante hotels of pensions. Ze zijn blij eens enkele dagen in een gezin opgenomen te worden. Ze voelen zich er thuis. Ze zetten koffie, maken wat eten klaar, wassen af, spelen met de kinderen en bekijken foto's.  Ze zijn dan ook erg dankbaar. Niet alleen voor het gezin, ook voor de organisatoren van de Omloop." Antoon Van Riel wijst op de band die in de loop der jaren gesmeed is tussen Diessenaren en buitenlandse deelneemsters en hun begeleiders. Zelf heeft hij in de beginjaren van de Omloop Engelsen in huis gehad. Er is al een Diessens gezin op vakantie geweest in Zweden bij mensen van de Scandinavische ploeg. En de komende zomer gaat een ander gezin een tegenbezoek brengen in Noorwegen. Er wordt vanuit Diessen gecorrespondeerd met Canadese en Italiaanse rensters en begeleiders waaruit blijkt hoezeer die het in het Kempische dorp naar hun zin hebben gehad.

Engels

Terwijl Antoon van Riel zich dit jaar vooral heeft beziggehouden met het puur wedstrijd-technische gedeelte, waaronder zaken vallen als afspraken over de motorbegeleiding door de rijkspolitie en wedstrijdreglement, regelt Cees Meijs de inschrijving en de indeling van de gasthuizen voor de buitenlandse teams. "Dat de wedstrijd erg aanspreekt bij de inwoners van Diessen blijkt wel uit het feit dat mensen er vorig jaar toen de wedstrijd in het vrije Pinksterweekeinde werd verreden extra voor thuis bleven,"  zegt Van Riel. "Ze hadden ook op vakantie kunnen gaan". Hij vindt het opvallend dat de meeste gastgezinnen ieder jaar opnieuw weer in aanmerking willen komen om anderstaligen te huisvesten. "Sommigen hebben al voor het achtste jaar buitenlandse rensters over de vloer. Het is

voor kinderen uit een gastgezin die op school Engels krijgen een prachtige gelegenheid om hun taalvaardigheid te testen". In de meeste gevallen is Engels de voertaal. Ook Cees Meijs moest zich daarmee vorig jaar behelpen tegenover de Russische rensters die hij in huis had. "Al was Tamara Poliakova de enige met wie ik zonder gebruikmaking van een tolk kon praten", vertelt hij. Maar hoe gebrekkig de communicatie ook mag verlopen, de contacten blijven na het vertrek uit Diessen

bestaan. Meijs noemt het verbroedering in de sport, maar ziet zichzelf toch niet meteen naar Rusland op vakantie gaan.

Voeding

Tijdens het verblijf in Diessen wordt de warme maaltijd door de buitenlandse deelnemers 's middags genuttigd in ontmoetingscentrum Hercules. Daarnaast verschaft Cees Meijs de gastgezinnen een aantal richtlijnen voor lichte wedstrijdvoeding. "We geven de mensen als algemeen advies dat de rensters moeten eten wat de pot schaft. Ze hoeven er niet te veel eieren onder te leggen. De gasten moeten behalve onze cultuur ook de eetgewoonten van ons land maar accepteren," vindt hij. Wel stelt de organisatie als eis dat er voor een behoorlijk bed voor de rensters gezorgd wordt. "Ze komen van ver en moeten flinke inspanningen leveren. Dan kun je ze niet op een campingbedje of op de grond laten slapen. Bij tekort aan bedden kunnen we er bij kampeerboerderij Bruurs hier in het dorp zoveel halen als we willen," zegt Meijs.

De organisatoren waarderen het ten zeerste dat ze zoveel medewerking krijgen van de Diessense bevolking. Van Riel: "We hoeven de laatste jaren weinig nieuwe gastgezinnen te zoeken. Het is nu bijna zo dat de mensen zichzelf aanmelden, terwijl we in de beginfase met folders langs de deur moesten om met veel moeite de eerste rensters onder te kunnen brengen. De mond-op-mond reclame heeft zijn uitwerking niet gemist," aldus de ex-voorzitter die woensdagavond tijdens de persconferentie door de KNWU werd onderscheiden met de speld van verdiensten.

Favorieten

De Omloop van 't Molenheike is dit jaar internationaler dan ooit. Het vuurwerk moet komen van de nationale Nederlandse AMEV-selectie onder aanvoering van tweevoudig wereldkampioene (sprint en puntenkoers) Ingrid Haringa en tweevoudig nationaal kampioene (weg en puntenkoers) Petra Grimbergen. Van eigen bodem is in het Giant-team ook Petra de Bruin present, zoals in alle voorgaande edities. Zij mag daarom alleen al als de 'koningin van 't Molenheike' worden betiteld. Op papier lijkt de USA-ploeg favoriet. De snelle Karen Bliss, die onder meer vorig jaar de zesdaagse Niedersachsen Rundfahrt in Duitsland won middels twee ritzeges, en de tijdrijdsters Bunki Bankaitis-Davis, Jeanne Golay en Shari Rodgers zorgen voor een sterk geheel. Er komen teams aan de start uit Noorwegen, Zweden, Finland, Italië, Oostenrijk, Engeland, Denemarken, Duitsland en Tsjechoslowakije. Daarbij gevoegd nog zeven Nederlandse sponsor- en clubteams betekent een deelnemersveld van 120 rensters.

Programma:

Donderdag 14 mei 1992 1e etappe ploegentijdrit 34 km, 18.00 u.

Vrijdag 15 mei 2e etappe rit in lijn 75 km, 18.00 u.

Zaterdag 16 mei 3e etappe rit in lijn 124 km, 14.30 u.

                Afwachtingswedstrijden jeugd 14.45 u.

                Amateurcriterium 80 km, 18.30 u.

Zondag 17 mei 4e etappe omloop 72,9 km, 11.00 u.

              Nieuwelingen 64,8 km, 13.30 u.

              Junior-dames 48,6 km, 13.32 u.  

Zondag 17 mei 5e etappe individuele tijdrit 11,4 km, 15.35 u.

              Huldigingen klassementsaanvoersters 17.45 u.

Naschrift:

In de Omloop 't Molenheike stond in 1992 geen maat op de verrich­tingen van de vrouwen­ploeg uit de USA die Diessen drie weken als uitvalsbasis had gekozen voor wedstrijden in Neder­land en Frankrijk. Gedurende vier dagen schreven de Amerikaan­se rensters met vijf ritzeges alle etappes op hun naam. Geen wonder dat bij de slothuldiging van de winnaressen in de di­verse klassementen slechts sporadisch niet de stars en stripes op de bovenste trede van het erepodium verschenen. Jeanne Golay werd tot slot geflankeerd door haar landgenotes Bunki Bankaitis en Laura Charameda in een cabriolet door Diessen rondgereden als eresaluut aan het alles overheersende trio (Zie: Wielerspiegel van de Kempen bericht nr. 1199 d.d. 20 januari 2021 Titel  1992 Diessen Amerikaanse ploeg domineert in 11e Omloop ’t Molenheike).

Onlangs is Bunki Bankaitis in haar thuisland was overleden. De meest gevreesde ziekte rukte haar op 29 januari 2021 uit het leven. (Zie Wielerspiegel van de Kempen bericht 1225 d.d. 17 februari 2021Titel 2021 Diessen Molenheike etappewinnares 1992 Bunki Bankaitis overleden).

In het seizoen 1992-'93 klopte Henk Baars op het parkoers van de Beekse Bergen Adrie van der Poel en Edward Kuyper voor de nationale titel (foto Jeroen Verhelst)

1994 Diessen

Nationale kampioen veldrijden verdedigt zijn titel

Henk Baars: 'Ik zie het licht aan het einde van de tunnel'

(door Piet Gijsbers)

Op zondag 9 januari vindt op de golfbaan van Sint Michielsge­stel de nationale titelstrijd veldrijden voor beroepsrenners plaats. Henk Baars uit Diessen droeg sinds zijn zege vorig jaar op de Beekse Bergen het rood-wit-blauwe kampioenstricot en verdedigt zijn titel. Op 33-jarige leeftijd beginnen voor hem de jaren mee te tellen. Ook al kost het Baars wat meer moeite dan voorheen om goed voor de dag te komen, hij wil voorlopig zeker nog niet stoppen met de tot zijn beroep uitge­groeide hobby.

Voor de verslaggever die in de nieuwbouwwijk van Diessen op zoek gaat naar de woning van Henk Baars heeft de ex-wereldkam­pioen (Getxo 1990) het sinds mei 1993 wat gemakkelijker gemaakt. In de Deusonelaan - zo genoemd naar de oorspronkelijke naam van het dorp in de Noorderkempen - wijst een bestelbusje met de modern ogende opdruk 'Henk Baars Bike Sports' op de oprit van zijn

woning de weg. Vast aan huize Baars is de garage uitgebreid tot een winkeltje waarin een lange rij fonkelnieuwe ATB's en hybride sportfietsen staan uitgestald. Het is de voorlaatste dag van het oude jaar. Henk Baars is bezig met een paar wielen die een beurt verdienen na de moddercross in de wereldbeker­wedstrijd daags tevoren in het Belgische Loenhout. Kleine blonde Paul, nog geen twee jaar jong, verwelkomt de bezoeker in de deuropening van de aangebouwde serre, terwijl moeder Sjan zich op deze regenachtige dag in de voorkamer even bezig houdt met 3-jarige Bart.

Herstel

Enkel een paar foto's in de winkel verwijzen naar de belang­rijkste successen van de Diessense cyclocrosser. In de woon­kamer is verder geen spoor van de in Getxo behaalde wereldti­tel te bekennen. "Al een paar jaar geleden heb ik alles opge­ruimd om weer gewoon van voren af aan

te kunnen beginnen. In een periode waarin het minder goed ging heb ik toen alles wat aan die WK herinnerde naar de zolder verhuisd. Van toen af werd het zaak om voor nieuwe successen te zorgen," vertelt Henk Baars. Vorig seizoen waren er plotseling de goede uitsla­gen weer. Even ging de Diessenaar zelfs aan de leiding in het Super Prestige klassement. En de nationale titel was de

bekro­ning van een sterk afgedwongen herstel.

Tegenslag

Na de nieuwe seizoenstart in september 1993 kon Baars zich niet in de strijd om de ereplaatsen mengen. Het zat hem tegen in de eerste twee wedstrijden voor de wereldbeker. In het Zwitserse Eschenbach strandde hij op de 16de plaats en in Eindhoven kreeg hij ver van de materiaalposten verwijderd een lekke band op het moment dat hij in de tienmans kopgroep reed. Alvorens van fiets te kunnen wisselen keek hij tegen een onoverbrugbare achterstand aan en finishte ruim twee

minuten achter winnaar Paul Herijgers uit België. "Zo holde ik vanaf het begin van het seizoen achter de feiten aan. Even had ik wat meer geluk in een paar wedstrijden, maar in de Super

Prestige cross van Zarautz brak mijn fiets in tweeën op het moment dat ik voorin reed." In Milaan, weer voor de Super Prestige, werd Henk Baars een week later op de 5de plaats de

beste Nederlander. "Dat is gewoon mijn plek. Zonder pech zit ik in de kop van het veld. Daar hoor ik thuis," aldus de sympathieke Diessenaar.

Looptraining

Na Milaan nam Baars op advies van zijn trainer en masseur Nico van Hest even wat gas terug. En vanaf kerstmis kwam er weer een stijgende lijn in zijn resultaten. In Rijkevorsel reed hij vanuit de achterhoede naar voren en eindigde op de derde plaats achter Paul Herijgers en Adrie van der Poel. En in Diegem, voor de Super Prestige, kon hij opnieuw van achteren af, ondanks een paar keer materiaalpech, nog als negende finishen. Ook in Loenhout, waar Paul Herijgers de eindzege

in de wereldbekercyclus met de daaraan verbonden vijftigduizend gulden in de wacht sleepte, reed Henk Baars een constante wedstrijd wat hem de 7de plaats opleverde. "Toch was het parcours in Loenhout niet op mijn lijf geschreven. Ik hou van wat snellere parcoursen, maar daar in België was het door de regenval, zoals al zo vaak de laatste weken, weer ploeteren door de modder. Ondanks de start op de eerste rij valt het dan niet mee om je voorin het veld te handhaven. Schakel je een

keer verkeerd, of krijg je in het gedrang van iemand een zet, dan kost je dat al gauw een aantal plaatsen. En in dit soort internationale wedstrijden zijn wel een twintigtal crossers aan elkaar gewaagd. Gelukkig heb ik dit hele seizoen veel aan looptraining gedaan, zodat ik de schade wat beperkt kon hou­den."

Oriëntatie

Op 33-jarige leeftijd merkt Henk Baars dat hij steeds meer voor zijn sport moet doen om met de besten te kunnen blijven wedijveren. "Je voelt natuurlijk wel dat je langzaamaan wat aan krachten inboet. Dus de komende jaren zal het knokken worden en het zal zeker niet meevallen om het niveau nog op te krikken. Als ik een paar dagen achtereen het uiterste gegeven heb, voel ik aan mezelf wel dat ik me weer even koest moet houden." Het vijfjarige contract met de firma HEK uit

Middel­beers heeft een looptijd tot maart 1995, zodat Henk Baars zich daarover nog geen zorgen hoeft te maken. Toch kijkt hij al vooruit naar de tijd dat hij een punt achter het veldrijden gaat zetten. Met zijn vrouw Sjan, die over een ondernemer di­ploma beschikt, heeft hij een winkeltje opgezet waarin ATB fietsen worden verkocht. "Je moet dat nog niet zien als een definitieve stap, meer als een oriëntatie op de toekomst. Het is voor mij een heel leuk leerproces. Mensen die een

sport­fiets willen kopen kan ik helpen, ik doe wat kleine reparaties in de avonduren, waarbij ik er wel voor zorg dat mijn eigen sportprestaties er niet onder lijden. Het is een beetje de kat uit de boom kijken."

Vaderschap

Maar met veldrijden stoppen, dat ziet Henk Baars voorlopig nog niet zitten. "Ook al moet ik er meer voor doen dan ooit om mee over te kunnen en al zijn er periodes bij dat het minder goed gaat. Je blijft als beroepscrosser toch een vrij man. Het is altijd het mooiste geweest om van je hobby je beroep te kunnen maken en je bent toch een groot deel van je tijd bij je ge­zin." Dat het vaderschap een stempel op de prestaties kan drukken, ervaarde de Diessense veldrijder al meer dan eens.

Vorig jaar kon zijn hoestende en proestende zoontje hem in de nacht voor het kampioenschap niet van de nationale titel af houden. Toen sleepte vader Baars zijn matras naar

de schuur om de broodnodige nachtrust tussen de fietsen te nemen. Dit najaar bleek dat het aanhoudende hoesten en de benauwdheid van de kleine Baars aan de ziekte van Kroep te wijten was. Paultje belandde in het ziekenhuis na zijn ouders wekenlang 's nachts wakker te hebben gehouden. Dat deed uiteraard in die­zelfde periode ook geen goed aan de prestaties van vader Henk. Als extra training wil die in het komende voorjaar wat meer ATB wedstrijden gaan rijden. "Het is nog steeds de vraag of deze tak van de wielersport in 1996 op de Olympische Spelen

van Atlanta in het programma wordt opgenomen. Als dat wel door gaat, wil ik me daarvoor proberen te selecteren. Dat ligt misschien nog net binnen mijn mogelijkheden. Zou die kans, hoe

klein dan ook, zich voordoen, dan grijp ik die met twee handen aan." En zijn vrouw Sjan, die met de twee jongste Baarsjes even aan tafel  het gesprek volgt, vult lachend aan: "Het zal er ook van af hangen welke categorieën daar dan gaan rijden. Bij de veteranen maak je zeker nog een kans".

Zege

Dat Henk Baars zondag nog niet kansloos is bij de titelstrijd in Sint Michielsgestel, bewees hij tijdens de generale in het Gelderse Zeddam. Ondanks de regen en de modder knokte hij zich in een rechtstreeks duel met Wim de Vos op het parcours met flinke hoogteverschillen - er moesten meer dan duizend trap­treden beklommen worden - naar de eerste zege in het seizoen, de elfde in zijn carrière als beroepsrenner. "Ik weet van mezelf dat ik twee handicaps heb: een iets mindere start dan andere toppers en ik heb geen sprint in de benen. Dus ik moet het gewoonlijk hebben van een verrassingsaanval. Wanneer anderen denken dat Baars is afgeschreven, is het voor mij zaak

om toe te slaan. Dat is een paar keer goed gelukt. Een kampi­oenschap is toch altijd een speciale wedstrijd. Je kunt het niet overdoen, hè." Met drie bronzen, drie zilveren en één gouden medaille

op de nationale titelstrijd bij de beroepscrossers in de afgelopen jaren èn een goede generale hoeft Henk Baars ook nu niet te wanhopen. "Het zal de strijd worden van de dertigers tegen de

twintigers, ook met het oog op de selectie voor de WK in Koksijde. Adrie van der Poel, Frank van Bakel, Huub Kools en mijn persoontje tegen Wim de Vos, Edward Kuyper en Richard Groenendaal."

Ambitie

"Het ergste is eigenlijk dat de tijd zo snel gaat. Het gaat voorbij om op dit niveau te blijven resteren, ook al wil je dat niet graag toegeven. Als je jong bent, heb je grotere oogkleppen op. Maar nu komt het licht op het einde van de tunnel in zicht. Als ik merk dat het op is, wordt het zaak om heel snel een beslissing te nemen. Maar zo lang de training me niet gaat tegen staan, durf ik nog wel door te gaan. Ik merk dat ik nog graag train, met hart en ziel, en die ambitie is toch wel de grootste drijfveer. Stel dat ik iemand tegen kom die een mooie job voor me heeft en een snelle beslissing

vraagt, dan kan het natuurlijk ook rap gedaan zijn."  

Naschrift:

Inmiddels heeft Henk Baars met zijn vrouw Sjan een goed lopende fietsenzaak opgebouwd. Na enkele verhuizingen naar een steeds groter pand kochten zij in 2011 in Hilvarenbeek het pand van Jan van Erp Tegels aan de Diessenseweg.. Dat was voor Henk Baars Bike Sports de gelegenheid om nog groter uit te pakken met een 1000 m² grote showroom. De fietsenwinkel is geheel op de begane grond. Er hangt een gezellige Brabantse sfeer waar de koffie of thee altijd klaar staat.

Specialistische medewerkers adviseren de bezoekers bij de juiste keuze in het grote assortiment van bekende merkfietsen en accessoires. In een grote werkplaats wordt de klant vakkundig geholpen. De perfecte fietsmaat wordt met een speciaal meetsysteem bepaald. En aan fietskleding in allerlei variaties ontbreekt het niet. Bovendien wordt met een ruim assortiment e-bikes veel

aandacht besteed aan de trend op fietsgebied.

Nu in de corona crisistijd hebben Henk en Sjan Baars een inventieve oplossing bedacht om klanten te gerieven. Op dinsdagmiddagen is hun fietsenzaak speciaal voor mensen die gezondheidsrisico’s willen vermijden op afspraak geopend.

Wie graag wil winkelen of een nieuwe fiets wil testen op het moment dat er geen andere klanten in de zaak aanwezig zijn, kan daarvoor een afspraak maken. Op dinsdag tussen 12.00 en 16.00 uur is de winkel enkel op afspraak geopend. Voor een afspraak op een andere tijd kan men even bellen: 03-5042379.