2006 Westelbeers

Theo Eltink kijkt terug op loodzware Giro d’Italia

 

De kenners hadden het vooraf al aan zien komen. De Giro d’Italia, de grote Ronde

van het Apennijns schiereiland, zou dit jaar een van de zwaarste opgaven uit de

naoorlogse wielergeschiedenis worden. Theo Eltink kan er nu echt over meepraten. De 24-jarige beroepsrenner uit Westelbeers was drie weken lang met een team van Rabobank in het peloton op de Italiaanse wegen te vinden. Vooral de laatste week stierf hij duizend doden. Daags na thuiskomst kon hij alweer

ontspannen zijn relaas doen. ‘Natuurlijk was ik aan het einde van de Giro in Milaan hartstikke moe. Maar naar mijn gevoel ben ik toch iets minder naar de kloten dan vorig jaar.’

 

(Tekst Piet Gijsbers, Foto

Theo van Sambeek)

 

Drie weken bergop en bergaf, 3500 kilometer in totaal. Het moet kunnen voor een profwielrenner die naar zo’n uithoudingsproef toeleeft. Al was vooral de laatste week een zware kluif met tal van Dolomietenreuzen van de eerste orde achter elkaar op een rijtje. ‘In het laatste weekend zat ik in twee bergritten gemiddeld acht uur op de fiets. Erg extreem, als je het mij vraagt.’ Maar het waren niet alleen die kilometers die voor vermoeidheid zorgden. Ook dat heeft Eltink ervaren. ‘Op de

twee rustdagen kregen we twee lange verplaatsingen per vliegtuig en per bus. Dan ben je eigenlijk nog niet echt aan het rusten. Maar de wedstrijd gaat door, je moet gewoon mee, hè.’

 

Hij is niet echt ontevreden over de bereikte resultaten, al had hij pas met een etappezege zijn eigenlijke doel bereikt. Eén keer, halverwege de Giro, was hij dichtbij de dagoverwinning. Voorop gekomen met 21 man, na een paar tientallen aanvalspogingen, bleek Eltink eindelijk in de goeie groep te zitten om vooruit te blijven. Ook al voelde hij tijdens de etappe dat hij niet super was, dit was een van de kansen waarvoor hij naar de Giro vertrokken was. In de finale leek Axel Merckx met een ultieme aanval alleen voorop de eindstreep te gaan bereiken. Honderd meter voor de streep werd de Belg door zijn naaste belagers achterhaald. De aankomst was licht bergop. Iets wat Theo Eltink redelijk moet kunnen. Maar de geroutineerde Italiaan Pellizotti bleek uiteindelijk die dag over de sterkste benen te beschikken. Eltink werd 5de. Hij is er heel eerlijk in: ‘Had ik de sprint wat anders aangepakt, dan was ik misschien een paar plaatsen korter geëindigd. Maar die Pellizotti was gewoon te sterk voor me. Tegen hem had ik die dag nooit kunnen winnen, omdat ik niet goed

genoeg was.’ Weg dus de kans op een ritzege. ‘Je komt een paar keer per jaar in zo’n situatie. Dan moet je op het juiste moment precies het juiste handelen. En dat deed ik niet helemaal goed. Maar je kunt niet alles op commando doen.’

 

Il Grande Giro

 

Eltink vindt van zichzelf dat hij een redelijke Giro gereden heeft. ‘Ik ben in ieder geval één keer in de gelegenheid geweest te kunnen winnen. In het laatste weekend zat ik nog een keer goed mee, maar toen was er een stel renners te sterk voor me.’ Hij doelt daarmee op de vrijdagetappe waarin de coureurs 224 kilometer met daarin vier cols te verwerken kregen. In zijn Giro-dagboek op

zijn website kon hij die dag dit relaas doen: ‘Giro dag 19..... Sjezus.... Wat een ongelooflijk zware rit. Ik zat 7u26 op de fiets... en dat zonder neutralisatie en nog 10 km terug van de berg naar het hotel. Il Grande Giro dus!! (‘s Morgens voor de etappe hadden we ook al een busreis van 2uur!, wat dus betekende dat we om 6u45 op moesten staan. Altijd lekker dus die verplaatsingen.) En...stel je eens voor dat het slecht weer geweest zou zijn!!! De start was ditmaal rustig. De eerste 2 uur hebben we redelijk gewandeld. Daarna was de koers los. Er reed 21 man, bergop, weg. En ja.. ik was mee!!! Al kostte dat al veel energie. Alleen jammer dat het alleen maar klimmers waren

die mee zaten. We hebben niks cadeau gekregen…de 5m30 die we kregen hadden we zelf bergop bij elkaar gereden. Voor mij lag het tempo eigenlijk net een kilometer per uur te snel. Ik moest net telkens forceren en toen we op de Marmolada kwamen en ze weer veel te hard omhoog reden kreeg ik het moeilijk. Ik loste op 3 km van de top en kon nog met moeite terugkomen. Helaas was het een klim verder (Pordoi) wel afgelopen... ze reden weer net wat te hard. Ik loste samen met Bettini, Engels en Julich en we werden in de afdaling van de Pordoi door het peloton terug ingelopen. Daar ben ik gebleven tot de voet van de slotklim. Ik had wel wat geprobeerd om mee te gaan, maar mijn pijp was volledig leeg. Ik kwam uiteindelijk op 15 minuten binnen!! Tja lekker... Op zich natuurlijk goed dat ik meezat. Helaas was het niet voldoende. Ze reden om wat voor reden dan ook, net te rap.’

 

Relaxen

 

’Om goed te zijn had het in feite beter gemoeten,’ concludeert Eltink. ‘Maar uiteindelijk mag ik niet ontevreden zijn. Ik heb weer een hoop geleerd en ben weer sterker geworden. Graag had ik nog een paar extra kansen op een ritzege gehad. Mijn plaats in het algemeen klassement doet er niet toe. Vorig jaar was ik 29ste. Misschien was ik nu 30ste kunnen worden, maar daar koop ik niks voor. Nu had ik gewoon liever de kans om een keer te kunnen winnen. Het was voor mij op een andere manier koersen dan vorig jaar.” In de pers was er nogal wat commentaar op de matige prestaties van de Rabobankploeg in zijn geheel. Wat Eltink daarvan vindt? ‘De ploeg heeft in zijn totaliteit inderdaad niet veel laten zien. Dan wordt er al gauw in een meer negatieve sfeer geschreven dan wanneer de kopman wel goed was geweest. Je wordt gewoonlijk op de beste man afgerekend. Mauricio Ardila, onze kopman, kwam er gewoon niet aan te pas. Waaraan dat ligt? Vorm is er nu eenmaal niet altijd op commando. Soms lukken dingen niet zoals gepland. Bij Ardila haalden zijn zwakke prestaties de moraal naar beneden. Dat wordt dan een opeenstapeling en uiteindelijk een groot fiasco. De buitenwacht heeft wel gelijk in de kritiek. Voor mezelf heb ik

bedacht dat alleen zij die een grote ronde hebben uitgereden de enigen zijn die commentaar mogen leveren. Mensen weten vaak niet alle ins en outs . Alles heeft zijn reden in het leven. Dat geldt ook in de wielersport. Als je niet van alles op de hoogte bent, is het moeilijk om te oordelen.’

 

Eltink hoopt de komende tijd betere koersen te rijden dan vorig jaar na de Giro. ‘Toen was ik heel lang niet in orde. In de Ster Elektrotoer werd ik gewoon uit de wielen gereden. Ik heb het gevoel dat ik nu beter zal herstellen van de inspanningen in Italië.’ Na een avondcriterium in Hengelo op vrijdagavond start hij komende woensdag in de klassieker Veenendaal-Veenendaal. Om vervolgens op woensdag 14 juni in Schijndel aan de Ster Elektrotoer te beginnen. In de weken

vooraf zal hij niet in zijn optrekje in Lanaken maar thuis in Westelbeers te vinden zijn. ‘Om te relaxen en tot rust te komen.’