2005-2008 Westelbeers Theo Eltink in Giro en Vuelta

 

In de Waalse Pijl rijdt Theo Eltink een van zijn eerste grote klassiekers (Foto Theo van Sambeek)

 

Bij de renners die het Kempenland op de internationale wegen in de loop der jaren vertegenwoordigden, mag Theo Eltink (27-11-1981) zeker niet vergeten worden. Driemaal rijdt hij met de beste beroepsrenners van de wereld zowel de Giro d’Italia (2005, 2006, 2008) als de Spaanse Vuelta (2006, 2007, 2008).

 

(door Piet Gijsbers)

 

 Na een voorzichtig begin op 8-jarige leeftijd als jeugdrenner bij Het Snelle Wiel in Bladel komt in de jongerenrangen steeds meer aan het licht dat de jonge Eltink met meer dan gewone klimmersgaven gezegend is. Dat valt de mensen van Rabobank op als die sponsor in 1996 de wielersport binnenstapt. Al op 15-jarige leeftijd mag Eltink ons land als wielrenner op de Jeugd Olympische Dagen in Lissabon vertegenwoordigen. Hij valt op als eerstejaars nieuweling in de Zuid-Limburgse Heuvelland Tweedaagse en wordt uitgenodigd voor de Rabo Ardennen Proef waarin Jan Raas met zijn begeleidingsteam een aantal jonge renners test. Juniorenploegleider Frans Maassen van Rabobank ziet iets in de capaciteiten van dat ranke manneke uit Westelbeers. Hij neemt hem mee naar buitenlandse etappekoersen. Daar komt het klimtalent van de Kempenaar in internationale wedstrijden steeds verder tot ontplooiing.

 

In 2004 mag Eltink niet meer als belofte betiteld worden. Hij rijdt onder meer de Tour de la Manche, een Franse etappekoers waarin hij op de derde plaats van het eindpodium komt. Nog steeds geen overwinning dus, maar de Beerzenaar blijkt in de nazomer de teleurstelling van het jaar daarvoor, toen hij niet werd opgenomen in de WK-selectie, te hebben omgezet in de motivatie om eindelijk eens voor de zege te gaan. In Frankrijk wint hij eerst een etappe over de Col du Tourmalet in de Tour des Pyrénées. Zijn droom gaat dan in vervulling: hij kan een profcontract bij Rabobank ondertekenen. Een paar weken later bevestigt hij zijn kwaliteit in de Tour de l’Avenir met een etappezege. Voordat hij in Bellegarde-sur-Valserine juichend over de finish rijdt, heeft hij één col van de vierde, twee van de derde, één van de tweede en één van de eerste categorie bedwongen.

“Ik won nooit veel wedstrijden, maar kon altijd redelijk meedoen. Veel mensen zullen mijn uitverkiezing voor het EK en de WK’s misschien niet verwacht hebben. Maar op beslissende momenten heb ik haast ieder jaar enkele keren laten zien wat ik kon. En daarmee heb ik de bondscoaches blijkbaar steeds kunnen overtuigen”, zoals manager Theo de Rooy van Rabobank, die uitgerekend op de dag dat Eltink zijn etappe wint in Frankrijk arriveert en de triomf vanuit de ploegleiderswagen meemaakt.

 

Het contract van Eltink bij Rabobank wordt in het najaar van 2005 met twee jaar verlengd. Hij is met zijn ploeggenoten Joost Posthuma en Pieter Weening naar een appartement in de Belgische plaats Lanaken, vlak over de grens bij Maastricht, verhuisd om beter te kunnen trainen. 'De Beer uit Beers', zoals hij ondanks zijn lichtgewicht van 55 kilogram genoemd wordt, krijgt in 2006  twee grote ronden voor de kiezen. “Ik weet nu een beetje hoe ik zo'n grote ronde in ga delen. Vorig jaar ging het er mij vooral om de finish te halen. De 29e plaats in de eindrangschikking van de Giro was leuk, maar daar ga ik het nu in principe niet voor doen. Niet dat ik een goede positie in het algemeen klassement ambieer, want daarvoor moet je haast dagelijks bij de eerste vijftien rijden. Ik zal een beetje moeten kijken waar mijn kansen liggen”, vertelt hij me voor de start van de Giro. Zonder echt te kunnen imponeren eindigt hij op de 53e plaats in het klassement.

In de Vuelta in Spanje die nazomer van 2006 maakt hij het goed. Ploegleider Adri van Houwelingen ziet voor Eltink een duidelijke rol weggelegd: “Binnen de ploeg speelt de gedachte om een buitenlandse klimmer te halen die Denis Menchov kan ondersteunen. Dat zou in mijn ogen ook de rol van Eltink kunnen zijn.” In het eindklassement van de Vuelta wordt Eltink 24e. “Zelfs in de derde week van de twee etappekoersen kon ik laten zien dat ik een acceptabel tot goed niveau had. Die vooruitgang was voor mezelf een openbaring. Ook intern waren ze na de Vuelta  tevreden over me.” Zijn hoop is gevestigd op deelname aan de Tour de France in 2007.

 

Maar 2007 wordt een rampjaar voor Eltink. Hij wil dat seizoen zo snel mogelijk vergeten. Al in het voorjaar raakt hij aan het kwakkelen met zijn gezondheid. Met een longontsteking moet hij aan de prednison. In de Ronde van Spanje bewijst hij zo goed mogelijk zijn diensten aan kopman Denis Menchov die als eindwinnaar wordt gehuldigd. Eltink laat zich na de Vuelta, die hij als 95e heeft beëindigd, onder behandeling van een osteopaat stellen om van zijn regelmatig terugkerende klachten af te komen.

Hebben de acht etappekoersen die hij in 2007 heeft gereden, op een totaal van dertien rittenkoersen in de ProTour, niet te veel van zijn lichaam gevergd?

 

“In de winter is er hard aan gewerkt om al mijn organen weer goed te doen doorbloeden. Want daar ontbrak het blijkbaar aan. Nu heb ik daar geen last meer van”, meldt hij vroeg in 2008 wanneer hij als vervanger van een zieke Grischa Niermann mee gaat naar de Tour Down Under in Australië. Hij krijgt vervolgens drie etappekoersen op zijn programma: de Ronde van Valencia, Tirreno-Adriatico en de Ronde van Baskenland. Dagenlang regen in Spaans Baskenland werkt in zijn nadeel. “Dat rotweer heeft me weer aan de sukkel gebracht. Tot nu toe ben ik daar nog steeds niet voor de volle honderd procent vanaf. Weer liep ik een stevige verkoudheid op, weer moest ik aan de antibiotica.”

Eltink weet dat hij met zijn lengte van 1.73 meter en zijn lage gewicht bij koud en regenachtig weer niet veel bij te zetten heeft. Hij wordt door de ploegleiding van Rabobank in dat seizoen 2008 zowel in de ploeg voor de Giro d’Italia als de Vuelta a España opgenomen. Het knechtenwerk voor Menchov is daar weer zijn deel.

 

“Ik werk hier niet alleen hard voor Menchov, maar probeer ook geregeld met een goede ontsnapping mee te springen aan het begin van een etappe”, zegt hij op de laatste rustdag van de Giro. Het beetje geluk om een keer mee te zitten in de goede vlucht ontbreekt hem. In de derde week van de Vuelta rijdt hij wel lang mee in de kopgroep, maar kan hij in de slotfase het tempo niet meer bijbenen. Zowel in Italië als in Spanje eindigt hij als 77e in de totaalstand. Aan het eind van het seizoen 2008 krijgt hij na elf seizoenen, waarvan vier jaar als prof, bij Nederlands grootste profploeg geen contractverlenging. “Sportief gezien kan ik het me wel enigszins voorstellen. Ik ben nooit de man van de verrassende uitslagen geweest. Maar als knecht heb ik me de afgelopen jaren wel voldoende ingezet voor de ploeg.”

 

Eind 2009 mag hij ook bij Skil-Shimano contractverlenging vergeten. “Achteraf bezien heb ik in 2007 en 2008 roofbouw op mijn lichaam gepleegd. Twee seizoenen was ik binnen de Rabobank ploeg de renner met de meeste koersdagen”, aldus Eltink in een interview.  Doping is hem nooit aangeboden, zegt hij. “Als ik dope had gebruikt, had ik heus wel een stuk harder gereden. Maar ik houd niet van vals spelen. Ik kan mezelf recht in de spiegel aankijken.” 

2006 Westelbeers

Theo Eltink kijkt terug op loodzware Giro d’Italia

 

De kenners hadden het vooraf al aan zien komen. De Giro d’Italia, de grote Ronde

van het Apennijns schiereiland, zou dit jaar een van de zwaarste opgaven uit de

naoorlogse wielergeschiedenis worden. Theo Eltink kan er nu echt over meepraten. De 24-jarige beroepsrenner uit Westelbeers was drie weken lang met een team van Rabobank in het peloton op de Italiaanse wegen te vinden. Vooral de laatste week stierf hij duizend doden. Daags na thuiskomst kon hij alweer

ontspannen zijn relaas doen. ‘Natuurlijk was ik aan het einde van de Giro in Milaan hartstikke moe. Maar naar mijn gevoel ben ik toch iets minder naar de kloten dan vorig jaar.’

 

(Tekst Piet Gijsbers, Foto

Theo van Sambeek)

 

Drie weken bergop en bergaf, 3500 kilometer in totaal. Het moet kunnen voor een profwielrenner die naar zo’n uithoudingsproef toeleeft. Al was vooral de laatste week een zware kluif met tal van Dolomietenreuzen van de eerste orde achter elkaar op een rijtje. ‘In het laatste weekend zat ik in twee bergritten gemiddeld acht uur op de fiets. Erg extreem, als je het mij vraagt.’ Maar het waren niet alleen die kilometers die voor vermoeidheid zorgden. Ook dat heeft Eltink ervaren. ‘Op de

twee rustdagen kregen we twee lange verplaatsingen per vliegtuig en per bus. Dan ben je eigenlijk nog niet echt aan het rusten. Maar de wedstrijd gaat door, je moet gewoon mee, hè.’

 

Hij is niet echt ontevreden over de bereikte resultaten, al had hij pas met een etappezege zijn eigenlijke doel bereikt. Eén keer, halverwege de Giro, was hij dichtbij de dagoverwinning. Voorop gekomen met 21 man, na een paar tientallen aanvalspogingen, bleek Eltink eindelijk in de goeie groep te zitten om vooruit te blijven. Ook al voelde hij tijdens de etappe dat hij niet super was, dit was een van de kansen waarvoor hij naar de Giro vertrokken was. In de finale leek Axel Merckx met een ultieme aanval alleen voorop de eindstreep te gaan bereiken. Honderd meter voor de streep werd de Belg door zijn naaste belagers achterhaald. De aankomst was licht bergop. Iets wat Theo Eltink redelijk moet kunnen. Maar de geroutineerde Italiaan Pellizotti bleek uiteindelijk die dag over de sterkste benen te beschikken. Eltink werd 5de. Hij is er heel eerlijk in: ‘Had ik de sprint wat anders aangepakt, dan was ik misschien een paar plaatsen korter geëindigd. Maar die Pellizotti was gewoon te sterk voor me. Tegen hem had ik die dag nooit kunnen winnen, omdat ik niet goed

genoeg was.’ Weg dus de kans op een ritzege. ‘Je komt een paar keer per jaar in zo’n situatie. Dan moet je op het juiste moment precies het juiste handelen. En dat deed ik niet helemaal goed. Maar je kunt niet alles op commando doen.’

 

Il Grande Giro

 

Eltink vindt van zichzelf dat hij een redelijke Giro gereden heeft. ‘Ik ben in ieder geval één keer in de gelegenheid geweest te kunnen winnen. In het laatste weekend zat ik nog een keer goed mee, maar toen was er een stel renners te sterk voor me.’ Hij doelt daarmee op de vrijdagetappe waarin de coureurs 224 kilometer met daarin vier cols te verwerken kregen. In zijn Giro-dagboek op

zijn website kon hij die dag dit relaas doen: ‘Giro dag 19..... Sjezus.... Wat een ongelooflijk zware rit. Ik zat 7u26 op de fiets... en dat zonder neutralisatie en nog 10 km terug van de berg naar het hotel. Il Grande Giro dus!! (‘s Morgens voor de etappe hadden we ook al een busreis van 2uur!, wat dus betekende dat we om 6u45 op moesten staan. Altijd lekker dus die verplaatsingen.) En...stel je eens voor dat het slecht weer geweest zou zijn!!! De start was ditmaal rustig. De eerste 2 uur hebben we redelijk gewandeld. Daarna was de koers los. Er reed 21 man, bergop, weg. En ja.. ik was mee!!! Al kostte dat al veel energie. Alleen jammer dat het alleen maar klimmers waren

die mee zaten. We hebben niks cadeau gekregen…de 5m30 die we kregen hadden we zelf bergop bij elkaar gereden. Voor mij lag het tempo eigenlijk net een kilometer per uur te snel. Ik moest net telkens forceren en toen we op de Marmolada kwamen en ze weer veel te hard omhoog reden kreeg ik het moeilijk. Ik loste op 3 km van de top en kon nog met moeite terugkomen. Helaas was het een klim verder (Pordoi) wel afgelopen... ze reden weer net wat te hard. Ik loste samen met Bettini, Engels en Julich en we werden in de afdaling van de Pordoi door het peloton terug ingelopen. Daar ben ik gebleven tot de voet van de slotklim. Ik had wel wat geprobeerd om mee te gaan, maar mijn pijp was volledig leeg. Ik kwam uiteindelijk op 15 minuten binnen!! Tja lekker... Op zich natuurlijk goed dat ik meezat. Helaas was het niet voldoende. Ze reden om wat voor reden dan ook, net te rap.’

 

Relaxen

 

’Om goed te zijn had het in feite beter gemoeten,’ concludeert Eltink. ‘Maar uiteindelijk mag ik niet ontevreden zijn. Ik heb weer een hoop geleerd en ben weer sterker geworden. Graag had ik nog een paar extra kansen op een ritzege gehad. Mijn plaats in het algemeen klassement doet er niet toe. Vorig jaar was ik 29ste. Misschien was ik nu 30ste kunnen worden, maar daar koop ik niks voor. Nu had ik gewoon liever de kans om een keer te kunnen winnen. Het was voor mij op een andere manier koersen dan vorig jaar.” In de pers was er nogal wat commentaar op de matige prestaties van de Rabobankploeg in zijn geheel. Wat Eltink daarvan vindt? ‘De ploeg heeft in zijn totaliteit inderdaad niet veel laten zien. Dan wordt er al gauw in een meer negatieve sfeer geschreven dan wanneer de kopman wel goed was geweest. Je wordt gewoonlijk op de beste man afgerekend. Mauricio Ardila, onze kopman, kwam er gewoon niet aan te pas. Waaraan dat ligt? Vorm is er nu eenmaal niet altijd op commando. Soms lukken dingen niet zoals gepland. Bij Ardila haalden zijn zwakke prestaties de moraal naar beneden. Dat wordt dan een opeenstapeling en uiteindelijk een groot fiasco. De buitenwacht heeft wel gelijk in de kritiek. Voor mezelf heb ik

bedacht dat alleen zij die een grote ronde hebben uitgereden de enigen zijn die commentaar mogen leveren. Mensen weten vaak niet alle ins en outs . Alles heeft zijn reden in het leven. Dat geldt ook in de wielersport. Als je niet van alles op de hoogte bent, is het moeilijk om te oordelen.’

 

Eltink hoopt de komende tijd betere koersen te rijden dan vorig jaar na de Giro. ‘Toen was ik heel lang niet in orde. In de Ster Elektrotoer werd ik gewoon uit de wielen gereden. Ik heb het gevoel dat ik nu beter zal herstellen van de inspanningen in Italië.’ Na een avondcriterium in Hengelo op vrijdagavond start hij komende woensdag in de klassieker Veenendaal-Veenendaal. Om vervolgens op woensdag 14 juni in Schijndel aan de Ster Elektrotoer te beginnen. In de weken

vooraf zal hij niet in zijn optrekje in Lanaken maar thuis in Westelbeers te vinden zijn. ‘Om te relaxen en tot rust te komen.’